Sokak çocuğuyduk (lan) biz!
Çok değil, on beş yıl önce sokaklarda koşup top oynayan bir nesil vardı. “Dokuz aylık” oynayan. “Misket” yuvarlayan çocuklar. Akşam olunca “körebe” için köşe bucak saklanan, sigara kâğıtlarından oyunlar oynayan minikler…
Akşam namazının eve giriş vakti olduğu, top oynamak için, ortak alınan topa her akşam bir kişinin ev sahipliği yaptığı çocuklar vardı. Evdeyken “atari”den yalnızca “mario” oynayan, ördek avlayan ve kovboyculuk yapan, misketlerini çorapta saklayan bir nesil vardı. Ortaklığı çocuk yaşta toto ya da taso oyuncaklarıyla öğrenen, yaz tatilini bisiklet hayaliyle süsleyen ve eğlenmesini bilen insanlar vardı.
Mahalle maçlarını heyecanla bekleyen, takımın en iyi oyuncusunun gözlerinin içine bakarak kadroya dâhil edilmeyi isteyen temiz yüzlü çocuklar vardı. Her maçtan önce kendince antrenman yapan, kaleye geçmek istemeyen çocuklar… Mahalle takımı için üniforma parası biriktiren, 9 numarayı kendisi için isteyen çocuklar vardı.
Okula beslenme çantası, suluk ile giden, eve arkadaşlarıyla aylak aylak geri dönen öğrenciler vardı. Atarisini kanepe altında saklayan, oyun kasetlerini arkadaşlarıyla değiştiren, silahı mantar tabancasıyla kısıtlı olan çocuklar vardı apartmanlarda. Arkadaşının evine utana sıkıla giden, dışarıda aslan kesilen çocuklar…
Sahip olduğu az miktarda oyuncakla sevinmesini bilen ve bunları arkadaşlarıyla paylaşınca mutlu olan bir sürü çocuk vardı sokaklarda. Ekmeğine salça süren, komşusundan su isteyen mahalle gençleri vardı apartmanlarda. Babasından sonra eve girmemek için sokakları yara yara koşan, eve girdiğinde üstünü çıkarıp banyoya kapanan ve saygıyı bilen birileri vardı. Onlarca arkadaşı olan, her gün yeni biriyle küsüp barışan mutlu çocuklar vardı.
Sokakta çocuklar vardı; oyun oynayan, kavga eden, mahalle maçına giden, komşusu için bakkala giden, üstünü başını kirleten, “dokuz aylık” oynayan, “tsubasa” izleyen, futbolcu etiketleri biriktiren, mavi ya da siyah önlüklerle gezen birileri vardı…
This slideshow requires JavaScript.
Masallah Çayır
